احساسات دو کودک عیناً به هم شباهت ندارند وسرانجام به این نتیجه میرسیم که :« این احساسات ، همان چیزی است که «او» را «او» می کند و نه کس دیگر.
با درک این مطلب دیگر نباید بگوییم :« چطور شده که بستنی دوست نداری؟ در خانواده ، تو تنها کسی هستی که بستنی دوست نداره.» تفاوت سلیقه کودک ، نشان از تشخص اوست :« برادرت خیلی بستنی دوست دارد ، ولی تو اصلاً دوست نداری . تو فالوده را ترجیح میدهی.»
اختلاف نظر ، کمبود نیست . درعوض ، روی نقاط قدرت تأکید کنید. به جای گفتن « همه ی پسربچه ها وارد تیم فوتبال شده اند. چرا تو باید همیشه با بقیه فرق داشته باشی؟» بگویید :«به نظر نمی آید علاقه ی زیادی به فوتبال داشته باشی.فکر میکنم چیزهای دیگر برات جالب باشن.»
برگرفته از کتاب «کودک،خانواده، انسان » – دکتر هایم جینات
