بهتر است که مادر در خانه باشد و به محض ورود کودک به او خوش آمد بگوید. مادر به جای این که از او سوالاتی پیش پاافتاده نظیر: « مدرسه چه‌طور بود؟ » و « خوب، امروز چه کار کردید؟ » بکند، که معمولاً جواب‌های پیش پا افتاده‌ای همچون : «هیچ کار» دارند، می‌تواند عباراتی را بیان کند که حاکی از درک رنج ها و کوشش‌های کودک در مدرسه باشد:
« قیافه‌ات نشان می‌دهد که روز سختی داشتی.»
« شرط می‌بندم که نمی‌توانستی منتظر باشی تا مدرسه تعطیل شود.»
« از اینکه درخانه هستی خوشحال به نظر می‌رسی.»
وقتی مادر نمی‌تواند شخصاً در خانه باشد تا به هنگام بازگشت کودکش به او خوشامد بگوید، می‌تواند پیغامی برای او بگذارد و در آن بگوید که کجا رفته است. بعضی از والدین که فرزندشان به مدرسه می‌رود، از پیام‌های کتبی برای عمیق‌تر ساختن رابطه با فرزندشان استفاده می‌کنند. برای آنها، نشان دادن قدردانی و عشق و علاقه از طریق کتبی راحت‌تر است. بعضی از والدین پیغام خودشان را روی نوار ضبط می‌کنند. کودک می‌تواند بارها و بارها به صدای مادر خود گوش دهد. به هر حال، چنین پیام‌هایی، ارتباطی معنی‌دار بین والدین و کودک پدید می‌آورد.
برگرفته از کتاب «رابطه ی والد و فرزند» – دکتر هایم جینات
