کودکان درآن واحد هم از والدین متنفرند و هم آنها را دوست دارند.کودکان نسبت به پدرو مادر ، معلم ها و همه ی افرادی که در زمینه ای صاحب اختیار آنها هستند، دو گونه احساس دارند.والدین نمی توانند احساس دمدمی مزاجی کودکشان را به آسانی بپذیرند.
والدین دوست ندارند که این احساس را خودشان داشته باشند و تحمل این را هم ندارند که کودکشان احساس دمدمی مزاجی یا دوگانه داشته باشد.والدین چنین فکر می کنند که آدم باید ازلحاظ ذاتی دارای عیب و ایرادی باشد که نسبت به مردم دوگونه احساس داشته باشد، به خصوص نسبت به اعضای خانواده اش.
والدین می توانند یادبگیرند که وجود احساسات دمدمی مزاجی را در خودشان و کودکانشان بپذیرند.برای اینکه نگذارند بیخود و بی جهت ناسازگاری و تضاد به وجود آید،باید کاری کنند کودکان بدانند که این قبیل احساسات، نرمال و طبیعی به حساب می آیند.
آنها می توانند قسمت زیادی از احساس گناه و اضطراب کودک را کاهش دهند،بدین ترتیب که احساست دمدمی مزاجی کودک را بیان و تصدیق کنند.
“به نظر می آید که نسبت به برادر بزرگت دو جور احساس داری،درعین حال که از او تعریف می کنی ، متنفر هم هستی.”
“نسبت به این مسئله دوجور فکر می کنی،از یک طرف میل داری که به اردو بروی و از طرف دیگر هم دلت می خواهد که خانه بمانی و نروی.”
والدین اگردرباره ی احساس دمدمی مزاجی کودک،با لحن ملایم و خالی از انتقاد اظهارنظر کنند،برای او مفید واقع می شوندو به او کمک می کنند،زیرا این برخورد آنها به کودک نشان می دهدکه حتی احساسات “درهم و برهم”اش هم قابل درک هستندو و ماورای فهم والدین نیستند. در این صورت کودک با خودش فکر می کند:”اگر پدر و مادرم احساسات درهم و برهم مرا درک می کنند،پس این احساسات آنقدرها هم درهم و برهم نیستند.”
آنچه که در درون بشر می گذرد بسیار پیچیده و بغرنج است و طبق این پیچیدگی درونی ،این احتمال وجود دارد که آنجا که عشق و محبت هست ، مقداری هم نفرت یافت شود ؛ آنجا که فداکاری و ازخودگذشتگی هست ، مقداری هم عداوت و دشمنی وجود دارد؛ وآنجا که موفقیت و کامیابی وجود دارد،مقداری هم نگرانی از آینده هست.
انسان باید دانایی و معرفت زیادی داشته باشد تا درک کند که همه ی احساسات بشری برحق هستند،چه احساسات بد و چه احساسات دمدمی مزاجی.
برگرفته از کتاب:رابطه ی والدین و کودک – دکتر هایم جینات
